ครูวิภาตั้งสติพร้อมมองตานิพนธ์ด้วยแววตาที่เอาเรื่องและจริงจัง แต่แฝงด้วยความเมตตาแก่ลูกศิษย์อยู่ไม่น้อยพร้อมกล่าวว่า “ไม่ใช่เรื่องของเขา แต่เป็นเรื่องของเรา คือ ครูกับศิษย์ เมื่อนักเรียนหนีเรียนจึงเป็นเรื่องของครูกับนักเรียนและผู้ปกครองต้องมาหารือกันว่าจะป้องกันแก้ไขปัญหาดังกล่าวอย่างไร เป็นหน้าที่ของครูที่ต้องรับผิดชอบและห่วงใย ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องของเขาแต่เป็นเรื่องของเรา ครูวิภาย้ำอีกครั้ง ฟังให้ดีนะว่า #ไม่ใช่เรื่องของเขาแต่เป็นเรื่องของเรา”

จากเหตุการณ์วันนั้นนิพนธ์ลาป่วย3วัน พ่อเขามาเล่าให้ครูประจำชั้นฟังว่า “#หลังจากที่ลูกมาพบครูวิภาและครูได้ว่ากล่าวสั่งสอนแล้วเขาเครียดและเป็นไข้จึงมาโรงเรียนไม่ได้ครับ” นั่นเป็นเหตุการณ์หนึ่งที่ครูวิภาเล่าให้ผู้เขียนฟัง เมื่อครั้งที่เราสนทนากันเรื่องการปรับพฤติกรรมด้วยวิธีการ “#ขยี้เป้าเขย่าฝัน” คือการจี้ย้ำไปที่เป้าหมายความฝันของแต่ละคนว่าเขาต้องการอะไรต้องการเป็นอย่างไรและทำเพื่อใครนั้น เป็นวิธีการโน้มน้าวใจเพื่อปรับพฤติกรรมไปสู่ความสำเร็จ ซึ่งผู้เขียนตั้งชื่อหัวข้อไว้เช่นนั้น

ครูวิภานิ่งไปพักหนึ่งพร้อมจ้องหน้านิพนธ์ลูกศิษย์เช่นเดิมและกล่าวต่อ “ครูจำได้ว่าเธอเคยเขียนเป้าหมายความฝันของเธอไว้ว่า เธออยากเป็นตำรวจ ครูเองก็ชื่นชมและพูดกับครูอีกหลายคนว่า นิพนธ์อยากเป็นตำรวจน่าจะเหมาะกับเขาอยู่นะ เพราะเป็นนักเรียนที่มีบุคลิกดี มาดแมนและมีภาวะผู้นำสูง คงจะเป็นที่ภูมิใจของทั้งครูและพ่อแม่ ครูถามเธอหน่อยนะว่า หากเธอเป็นตำรวจจริง ๆ เมื่อเห็นคนถูกฉุดกระชากกระเป๋าและร้องขอความช่วยเหลือ เธอจะพูดว่า #เรื่องของเขา เช่นที่เธอพูดกับครูวันนี้รึ หรือหากเห็นเยาวชนกำลังเสพยาบ้าอยู่เธอก็จะพูดว่า #เรื่องของเขาเช่นนั้นหรือ คนที่คิดอย่างนี้หรือจะเป็นตำรวจที่ดีของสังคมไทยได้” สิ้นเสียงพูดของครูวิภา นิพนธ์จึงเดินออกจากห้องพักครูและไม่ได้พบกันอีก

กล่าวคือเมื่อทราบว่าใครมีเป้าหมายและความฝันอะไร หากเราต้องการให้เขาปรับความคิดและพฤติกรรมที่ส่งเสริมต่อการบรรลุเป้าหมายและความฝันนั้นๆ ก็ให้จี้ย้ำไปที่เป้าหมายแล้วขยายมาสู่พฤติกรรมที่พึงประสงค์หรือไม่พึงประสงค์ เฉกเช่นที่ครูวิภาจี้ย้ำเป้าหมายของนิพนธ์ลูกศิษย์ที่มีความฝันอยากเป็นตำรวจ แต่มีความคิดและพฤติกรรมที่ไม่สัมพันธ์กับผลลัพธ์ที่ต้องการจะเป็น คือการไม่ตระหนักเรื่องความรับผิดชอบในหน้าที่จนเขาฉุกคิดและตระหนักรู้อย่างหนักหน่วงจนเครียดดังที่กล่าวมา