เ มื่อปฏาจาราได้พบพระพุทธองค์และได้ฟังพระธรรมเทศนาและด้วยพุทธานุภาพ นางจึงได้สติจนบรรลุโสดาบันและบวชเป็นพระภิกษุณีบำเพ็ญบุญด้วยการเจริญภาวนาอยู่เนืองๆ จนวันหนึ่งก่อนจะเดินขึ้นกุฏิจึงตักน้ำมาล้างเท้า #น้ำขันแรกเมื่อราดเท้าแล้วน้ำก็ไหลไปได้นิดหนึ่ง เปรียบเหมือนคนที่ตายในปฐมวัยก็มี #ขันต่อมาราดเท้าแล้วน้ำก็ไหลไปได้อีกนิดหนึ่ง เปรียบเหมือนคนที่ตายในมัชฌิมวัยก็มี #ขันต่อมาราดเท้าแล้วน้ำก็ไหลไปได้อีกนิดหนึ่ง เปรียบเหมือนคนเราตายในปัจฉิมวัยก็มี การพิจารณาธรรมดังกล่าวทำให้พระภิกษุณีปฏาจาราเถรีบรรลุเป็นพระอรหันต์ในที่สุด

#ลองใคร่ครวญดูสิครับว่า ในหนึ่งปีที่ผ่านมาเราได้สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักและรู้จักกันในแวดวงต่างๆไปกี่คนแล้ว ทุกๆคนต่างทะยอยจากเราไปต่างอาการ ต่างเวลา และต่างสถานที่ ไปที่ละคนทีละคน เดี๋ยวก็ต้องวนมาถึงเราจนได้ เป็นอันหลีกหนีไม่พ้น การตายเป็นความทุกข์สามัญ การกลัวตายยิ่งเป็นความทุกข์ และการไม่ตระหนักว่าชีวิตเราต้องตายยิ่งสร้างทุกข์ได้ไม่สิ้นสุด อาจก่อกรรมทำเข็นทั้งต่อตนเองและผู้อื่นทั้งมโนกรรมวจีกรรมและกายกรรมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

#หากตระหนักได้ว่าชีวิตเราต้องตาย เพราะเป็นธรรมชาติที่หลีกหนีไม่พ้น เราจะเจริญมรณานุสติอยู่สม่ำเสมอ จนเกิดสติ ไม่ประมาท ไม่อาฆาตมาดร้ายต่อใครๆและใดๆ ไม่ทะเลาะเบาะแว้งกับใครๆตลอดชีวิตแล้วค่อยมาอโหสิกรรมต่อกันในตอนใกล้จะสิ้นใจ เพราะหลายคนยังไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันตอนใกล้จะสิ้นใจด้วยซ้ำ จึงไม่รู้จะไปอโหสิกรรมต่อกันได้อย่างไร